K alemim

Mutsuzluğun tatsız ziyaretlerine ev sahipliği yaptım. Haksız cinayetlerine kılıf arayıp durdum evden çıkarırken, kimse benden bilmesin diye. Faili ben olmadığım halde bir cinayetten tutuklandım. Yapmadığım bir hatanın telafisini ararken buldum kendimi. Herhangi bir itiraf yoktu lakin kabulleniş vardı. Ortada bir ceset vardı ve ben başındaydım faili ben değildim anlatsam inanırlarmıydı bilmiyorum ama kabullenmek açıklamaktan kolay geldi. En azından inanmayacak olanların bende oluşturacağı hayal kırıklığını bertaraf etmiş oldum.

​

Tünelin ucundaki ışık ne zaman sönerse insan o zaman kendini kandırmaktan vazgeçer. O yüzden Tünelin ucunda ışık aramıyorum artık dokunamayacağım bulutlarda her gün gözümün önünde gökyüzünde anlamsızca süzülüyor ve hiçbiri benim için birşey ifade etmiyor.

Ben hiçbir şeyin farkında olmak istemiyorum çünkü o zaman yaşamak için savaşmak için bir nedenim kalmaz. Herşeyin kötüye gittiğini bilirim ,her yolun çıkmaz olduğunu, herkesin yalandan güldüğünü bilirim onlara inanmadığımı bildiğim gibi.

​

 Herkes iyiyim diyor, herşeyin yolunda olduğunu söylüyor ama değil. Hiçbir şey yolunda gitmiyor ama kimsenin bu gerçekle yüzleşmeye gücü yok ama raydan çıkmış bir tren ne kadar yol alabilir ki bu güzergahta. İnsanlar gülümsüyor ruhu kanamaktayken peki neden ? Gülümse ruhun kanama şeklidir belkide oluk oluk akıyordur kim bilir her gece ama hiç kimsenin bundan haberi yok, bilmiyor.. Sarsılmış hayatlarımızın içinde nasıl ayakta kalıyoruz gerçekten anlamıyorum yada kalıyormuyuz yoksa çoktan yıkıldık mı ?

​

 Hiçbir resim size gerçeği yansıtmaz. Bir buluşmanın kavuşmamı yoksa vedalaşmamı olduğunu asla bilemeyiz. Sonrasında anlarız ağladığımızda. Size kahkahalar atan insan o günün gecesinde hıçkırıklar içinde ağlıyor belkide siz bunun nedeninden habersiz bir şekilde yaşamaya devam ediyorsunuz,ediyoruz..

​

Bazen anlatamaz insan bazı şeyleri hiç kimseyle paylaşmaz,atamaz içinden bu yükleri. Bunun için kimseyi suçlayamayız bizlerinde kendi içinde kapanmadık yaraları vardır paylaşmaktan korktuğu. Bunu kendime sormuyorda değilim aslında biz anlatmadan bu yaraları kapatacak insana nasıl denk gelebiliriz ki ? Görünmeyen bir problem çözüme kavuşturulamaz. Göstermeliyiz belkide tüm çıplaklığıyla hiç utanmadan çekinmeden kimin ne diyeceğini umursamadan.

​

Böyle bir ihtimali ödürmeyelim ,yaşatalım o ihtimali hayatta tutmak için her gün yaşamak zorunda kalsak bile...

​

Başkasına bilenmiş sözler gün gelir sizi keser. Hayat böyledir aslında öncesi,sonrası ve ortası. İşte bizler tam ortasında kaldık. Hitap edilen sözlerin sahibi siz değilsiniz belkide bir başkası için hazırlanmıştı bunca sene ama ansızın bir savaş meydanının ortasına atlarsanız kör bir kurşunun sizi delip geçeceğinden şüpheniz olmasın. Hedefi siz değilsiniz aslında ama ne fark eder ki artık ,o bir kurşun artık sizi bu savaşa dahil etmiştir.

​

 Zoraki bir mücadele değil ki bu herkes gönüllü herkes dünden hazır dünden razı bu savaşın bedelinden haberdar herkes. Kimse bilmedim kimse görmedim kimse duymadım diyemez herkes birbirinin gözleri önünde öldü bu meydanda.

​

Haykırışlar yankılandı bu şehrin sokaklarında . Kimsenin suçu yok herkes haklı, bir yanlış yok herşey doğru ,bir kusur yok herşey her zamankinden daha iyi ama ödenmesi gereken bir bedel var, dökülmesi gereken bir gözyaşı ,kırılması gereken umutlar var ,yıkılması gereken hayaller işte tüm kanunlarıyla beraber karşınızda ...aşk...